Kontakty z dzieckiem.
Jako źródło uprawnienia do kontaktów wskazuje się co do zasady przede wszystkim istniejący stosunek prawno-rodzinny (np. małżeństwo, pokrewieństwo). Istnienie tego typu formalnych więzi nie jest jednak konieczne do utrzymania kontaktów w praktyce. Jak chodzi o kontakty z dzieckiem to wyróżnia się na tej płaszczyźnie w szczególności dwie podstawowe formy, a to szeroko rozumiane przebywanie z dzieckiem oraz porozumiewanie się z nim poprzez bezpośrednią rozmowę, czy np. przez telefon. Regulacja kontaktów rodziców z dzieckiem może ale nie musi być ustalona już na etapie postępowania rozwodowego lub w przypadku dzieci ze związków pozamałżeńskich osobnym pozwem ustalającym takie kontakty. W sytuacji, gdy dziecko przebywa na stałe tylko u jednego z rodziców, nie wyklucza to ustalenia kontaktów w drodze porozumienia między rodzicami, bowiem dopiero wskutek braku owego porozumienia spowoduje to konieczność rozstrzygnięcia tej sprawy przez sąd. Jeżeli natomiast wymaga tego dobro dziecka, można też ograniczyć kontakty z dzieckiem jednego lub obojga rodziców. Tego rodzaju ograniczenia przejawiają się w różny sposób, tu np. zakaz zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu. W przypadkach niezwykle ekstremalnych, kiedy to dobro dziecka jest poważnie zagrożone lub wręcz naruszone sąd może zakazać jakiejkolwiek formy kontaktu z dzieckiem.